ضخامت اندومتر یک پارامتر معمول اندازه گیری شده در سونوگرافی و MRI است. ظاهر و همچنین ضخامت اندومتر، بستگی به یک سری عوامل دارد از جمله: سن باروری، سن یائسگی و در صورت بودن در سن باروری، در چه مرحله ای از چرخه قاعدگی مورد بررسی قرار گرفته است.
رحم به سمت داخلی دیواره ی آن، حاوی غشای مخاطی است. این ها در مجموع اندومتر را تشکیل می دهند. دو لایه در اندومتر وجود دارد. یکی لایه کاربردی است که در طول هر دوره قاعدگی از بین می رود. لایه دیگر پایه است و همچنان در رحم باقی می ماند. بسته به چرخه قاعدگی، ضخامت اندومتر تغییر می کند.
اندومتریوم باید در محور طولی یا ساژیتال اندازه گیری شود. به طور ایده آل در اسکن ترانس واژینال، کل پوشش آندومتر از داخل کانال اندوسرویکال بررسی می شود. اندازه ضخیم ترین منطقه اکوژنیک به کمک یک رابط اندومتری پایه در سراسر آندومتر از یک طرف به سطح دیگر بازال انجام می گیرد. باید در نظر گرفته شود که این اندازه گیری نباید شامل میومتریوم یا مایع داخل رحمی باشد.
تعیین محدوده طبیعی ضخامت اندومتر بر تعیین میزان ضایعه خطر ابتلا به سرطان اندومتر به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
در حالی که ارزیابی کمی مهم است، در صورت تصمیم گیری درمورد نمونه برداری، باید مورفولوژی اندومتر و حضور عوامل خطر برای بدخیمی آن نیز مورد توجه قرار گیرند.
مقادیر سونوگرافی متداول که عموما پذیرفته می‌شوند عبارتند از:
.
برای مطالعه ادامه متن بر روی لینک زیر کلیک کنید:
درباره این سایت